Prof. Dr. R.A.C. Hoksbergen verrichtte vele jaren onderzoek op het gebied van adoptie en verzorgde onderwijs op het terrein van adoptie en niet-genetisch ouderschap. Hij adviseert nog steeds volwassen geadopteerden en adoptiegezinnen met opvoedingsproblemen.

Na zijn emeritaat is René nauw betrokken gebleven bij de Universiteit Utrecht. Aanvankelijk op contractbasis en als leider van de Afdeling Adoptie, en later nog door zijn begeleiding van enkele promovendi. Samen met collega’s, Dr. Jan ter Laak, Dr. Kathinka Rijk e.a., en studenten deed hij sinds 1998 onderzoek naar effecten van verwaarlozing van Roemeense adoptiekinderen, en sinds 2007, samen met Dr. Sandra Knuiman, naar de ontwikkeling van kinderen geadopteerd uit Polen. In dit onderzoek was er speciaal aandacht voor Foetale Alcohol Spectrum Stoornissen (FASD), als gevolg van alcoholgebruik door de moeders.

In binnen- en buitenland verschenen,van zijn handof samen met collega’s, 40boeken, tientallen rapporten, 150  wetenschappelijke, en nog veel meer veldartikelen over volwasseneneducatie, adolescentieproblematiek, moderne voortplanting, adoptie, IQ tests bij Indiase kinderen, e.a. Zijn in 2011 verschenen ‘Kinderen die niet konden blijven. Zestig jaar adoptie in beeld’ kan als zijn opus magnum worden gezien (2012, 2e druk).

Tevens adviseert hijsinds de jaren 70in België en Nederland  instellingen van psychologische en maatschappelijke aard, rechtbanken, e.a. Hij consulteert adoptie-ouders en geadopteerden in onderscheiden levensfasen. In voorkomende gevallen doet hij onderzoek bij geadopteerden en hun familie op verzoek van de Raad voor de Kinderbescherming, Officieren van Justitie of rechters. Hij wordt in binnen- en buitenland gevraagd voor lezingen en discussies. René is erelid van de Landelijke Oudervereniging Gezinsproblematiek Adoptie (LOGA).

Vanwege zijn grote verdienste voor de samenleving en zijn vakgebied ontving René Hoksbergen op vrijdag 26 april 2013 namens koningin Beatrix een Koninklijke Onderscheiding en mag hij zich rekenen tot de Officieren in de Orde van Oranje Nassau. René kreeg zijn lintje opgespeld door de burgemeester van de gemeente Soest. Het bijzondere van prof. Hoksbergen, zo zei Ger Mik, is dat hij als geen ander praktijk en research wist te verenigen. Hij staat niet alleen internationaal bekend als adoptieonderzoeker, maar ook – en misschien wel vooral – als hulpverlener aan adoptieouders en volwassen geadopteerden. Hij consulteerde talloze adoptieouders in binnen- en buitenland en was veelvuldig lid van zeer veel commissies, stichtingen en genootschappen, die veel invloed hadden op de adoptiepraktijk in Nederland. Op 19 november 2013 ontving hij in Pune, India een ‘Letter of honour’ van het Jnana Prabodhini’s Institute of Psychology.

Terugblik

René A.C. Hoksbergen (1940) studeerde  sociale psychologie/pedagogiek (1962-1967) en economie/mathematische statistiek (1967-1969) aan de Universiteit van Amsterdam. Getrouwd (1968) met studiegenote Erica Evers, vader van 2 kinderen en inmiddels grootvader van vier kleinkinderen. Dissertatie “Profiel van de avondlyceïst” (1972). Na twee jaar onderwijservaring op de Sociale Academie, Amsterdam (1967-1969), aangesteld aan de Universiteit Utrecht, Faculteit Sociale Wetenschappen, om onderzoek te doen en onderwijs te geven in statistiek/methodologie, later in psycho/sociale problematiek bij adoptie van kinderen. Bijzonder hoogleraar sinds 1984 en vanaf 2005 emeritus hoogleraar. Sinds 2004 is hij Visiting Professor bij het Institute of Psychology in Pune, India. Onderzoek vooral op het gebied van volwasseneneducatie en sinds 1975 ook over adoptie van kinderen.

Al sinds beginjaren zeventig is René Hoksbergen intensief betrokken bij veel wat er rond adoptie belangrijk is. Daarbij intensief gesteund door zijn echtgenote Erica. Vele jaren als bestuurslid van enkele adoptieorganisaties en als wetenschappelijk onderzoeker en docent op de universiteit Utrecht, voorts als directeur van het Adoptie Centrum en de latere Werkgroep Adoptie. Zijn benoeming, eind 1984, als de eerste bijzonder hoogleraar adoptie aan de Sociale Faculteit van de Universiteit Utrecht kan gezien worden als de universitaire en maatschappelijke erkenning van de relevantie van al dit adoptiewerk.

Zie  publicaties  voor een overzicht van gepubliceerde boeken, hoofdstukken en artikelen.

Ervaringen in Nieuw-Guinea

In 1961 slaagde René er in om als dienstplichtige, lichting 60-4, zijn wens te realiseren om naar Nieuw-Guinea te worden uitgezonden, hoewel hij aanvankelijk was afgekeurd voor uitzending naar de tropen. In augustus 1961 vertrok hij om bijna een jaar op het eilandje Biak – ten noorden van het Nieuw-Guinease vasteland – te verblijven. René werd daar als administrateur bij de afdeling Lichte Luchtdoelartillerie geplaatst.

In zijn boekje ‘Nieuw-Guinea vijftig jaar later 1962-2012’ (eigen uitgave) kijkt hij terug op “de tijd van zijn leven”. De vraag hoe het zou gaan met dit arme volk, dat zij gedwongen waren in de steek te laten, bleef hem namelijk achtervolgen. Daarom nam hij deel aan een herdenkingsreis in november 2012 naar Biak, gewijd aan de omgekomen (156) Nederlandse militairen in het tijdvak 1942/1962 en het vertrek van de laatste militairen uit Nieuw-Guinea.

Op dit moment is hij bezig met het schrijven van een kroniek over Nieuw-Guinea, thans Papua, vanaf 1500 tot heden.