Door van der Wiele: De schaduw van Duvan
ISBN 9 789461 537140. Aspekt, Soesterberg, 2015, 294 p. € 17,95
Op 23 november 2000 sluiten Marcel en Angelique in Colombia Duvan Domingo, een lief kereltje van bijna vier jaar oud, in hun armen. Na het mislukken van een aantal zwangerschappen hebben ze besloten tot adoptie. Wikkend en wegend en na uitgebreid overleg met het adoptiebureau van Wereldkinderen, besloten ze te opteren voor een kind tot vier jaar. Al snel wordt Duvan voorgesteld. Hij is afgestaan, verwaarloosd, in een pleeggezin geweest en later in een tehuis terecht gekomen. Het enige dat opvalt is zijn platte achterhoofd, maar verder lijkt hij redelijk normaal en ‘het zal wel goed komen’ met veel liefde en zorg. Eenmaal thuis blijkt al gauw dat Duvan nauwelijks te bereiken is. Hij luistert niet, respecteert andermans grenzen niet, is zeer onrustig, snel geïrriteerd en opvliegend. Een band opbouwen met hem is er niet bij. Vriendjes haken snel af en het contact met buren en goede vrienden verwatert. Zij begrijpen niet waarom de ouders zo klagen over Duvan, het is toch zo’n aardig kereltje….. Ook de grootouders zien het probleem niet. Hulpverleners worden geraadpleegd en gaandeweg komt hun huwelijk steeds meer onder druk te staan. Wanneer na tien jaar tobben vader en zoon vechtend over de vloer rollen is de maat vol. Duvan gaat naar de Hondsberg. Daar wordt het probleem al snel duidelijk: Duvan heeft een behoorlijke verstandelijke beperking en een ernstige reactieve hechtingsstoornis. Hij kan niet leven binnen een gezin.
Als de rust enigszins is weergekeerd gaan Angelique en Marcel zich afvragen of men in Colombia meer wist over de problemen van Duvan. Het blijkt, dat hij te vroeg geboren is, ernstig ondervoed is geweest en wel in vijf verschillende pleeggezinnen heeft vertoefd! Mogelijk omdat hij toen al ernstige hechtingsproblemen liet zien. Een Italiaans aspirant adoptie-echtpaar blijkt hem zelfs na een paar dagen te hebben teruggebracht naar het tehuis.
Dit boek laat zien, dat een vurige kinderwens overmoedig kan maken over de eigen mogelijkheden. Zeker als niet de hele waarheid over een voorgesteld kind op tafel komt, wordt de beslissing tot adoptie te gemakkelijk genomen. Er rust een grote verantwoordelijkheid op de schouders van de adoptiebemiddelaar om alle relevantie informatie vanuit het zendende land boven water te krijgen.
Met Duvan gaat het, in een strakke institutionele setting, redelijk goed en hij houdt contact met zijn ouders.
Op 23 november 2000 sluiten Marcel en Angelique in Colombia Duvan Domingo, een lief kereltje van bijna vier jaar oud, in hun armen. Na het mislukken van een aantal zwangerschappen hebben ze besloten tot adoptie. Wikkend en wegend en na uitgebreid overleg met het adoptiebureau van Wereldkinderen, besloten ze te opteren voor een kind tot vier jaar. Al snel wordt Duvan voorgesteld. Hij is afgestaan, verwaarloosd, in een pleeggezin geweest en later in een tehuis terecht gekomen. Het enige dat opvalt is zijn platte achterhoofd, maar verder lijkt hij redelijk normaal en ‘het zal wel goed komen’ met veel liefde en zorg. Eenmaal thuis blijkt al gauw dat Duvan nauwelijks te bereiken is. Hij luistert niet, respecteert andermans grenzen niet, is zeer onrustig, snel geïrriteerd en opvliegend. Een band opbouwen met hem is er niet bij. Vriendjes haken snel af en het contact met buren en goede vrienden verwatert. Zij begrijpen niet waarom de ouders zo klagen over Duvan, het is toch zo’n aardig kereltje….. Ook de grootouders zien het probleem niet. Hulpverleners worden geraadpleegd en gaandeweg komt hun huwelijk steeds meer onder druk te staan. Wanneer na tien jaar tobben vader en zoon vechtend over de vloer rollen is de maat vol. Duvan gaat naar de Hondsberg. Daar wordt het probleem al snel duidelijk: Duvan heeft een behoorlijke verstandelijke beperking en een ernstige reactieve hechtingsstoornis. Hij kan niet leven binnen een gezin.
Als de rust enigszins is weergekeerd gaan Angelique en Marcel zich afvragen of men in Colombia meer wist over de problemen van Duvan. Het blijkt, dat hij te vroeg geboren is, ernstig ondervoed is geweest en wel in vijf verschillende pleeggezinnen heeft vertoefd! Mogelijk omdat hij toen al ernstige hechtingsproblemen liet zien. Een Italiaans aspirant adoptie-echtpaar blijkt hem zelfs na een paar dagen te hebben teruggebracht naar het tehuis.
Dit boek laat zien, dat een vurige kinderwens overmoedig kan maken over de eigen mogelijkheden. Zeker als niet de hele waarheid over een voorgesteld kind op tafel komt, wordt de beslissing tot adoptie te gemakkelijk genomen. Er rust een grote verantwoordelijkheid op de schouders van de adoptiebemiddelaar om alle relevantie informatie vanuit het zendende land boven water te krijgen.
Met Duvan gaat het, in een strakke institutionele setting, redelijk goed en hij houdt contact met zijn ouders.